Shredden in de Ligurische Alpen

Writers block – tot voor kort had ik er nog nooit van gehoord. Nu zit ik er zelf mee. Niet dat mijn reis naar de Ligurische Alpen niet boeiend genoeg was. Sterker nog, deze hoort zonder twijfel tot de tofste en meest intense trips van de laatste jaren.

Natuurlijk, ik zou kunnen noemen hoeveel tienduizenden hoogtemeters we hebben afgedaald. Als je van negen tot zes non stop omhoog geshutteld wordt, valt er nu eenmaal heel wat af te dalen. Maar je zult als lezer in het beste geval jaloers zijn, en in het slechtste geval denken “ja maar het gaat toch om het klimmen?” en dit artikel snel voorbij bladeren. Misschien heb je ook wel gelijk trouwens – klimmen hoort er op zijn minst bij, en is voor sommigen de enige ware uitdaging. Maar ik kan afdalen nou ook niet echt vervelend noemen, en voor deze keer gunde ik mezelf wel een easy ride.

Of nouja, easy… Ook zonder te klimmen kan een dag fietsen intensief zijn. De uitdaging ligt nu eenmaal op een ander vlak. De afdalingen rond onze verblijfplaats Molini di Triora zijn fenomenaal: allemaal stuk voor stuk supersteil en supertechnisch. De trails lopen hoofdzakelijk over een ruwe rotsbodem, die geen stuurfout toelaat. Je vingers drukken hard op de rem, overal waar het kan. Je armen en benen vangen klappen op, houden de fiets aan de grond of zorgen er juist voor dat je over obstakels rolt of springt. Je bent continu bezig met het uitstippelen van je lijn, tussen, om of over de rotsen op de trail, door bizarre haarspeldbochten en langs diepe afgronden. Misschien cliché, maar afdalen lijkt soms echt op een achtbaan: als je eenmaal weer met 2 voeten op de grond staat, lijkt de rit ergens in je lijf door te gaan. Als we tussen de runs door in de bus omhoog zaten, hoefde ik maar even mijn ogen te sluiten om weer terug op de trail te zitten.

Over Molini gesproken trouwens, wat een heerlijk oord. Een dorpje op een halfuur van de kust nabij Sanremo, omringd door heuse bergen van zo’n 1500 meter, met uitschieters boven de 2000m. Afgezien van het aangename klimaat, kun je hier ook uitstekend genieten van andere zaken waar Italië om bekend staat. Voor het ontbijt en diner mochten we dagelijks aanschuiven in hotel-restaurant Santo Spirito, waar gastvrouw Maria Ciacchi de scepter zwaait. “You will have bean soup and pasta pesto tonight”, hoor ik haar nog in haar beste Engels het menu dicteren. “Would you like sausages, lamb or ham with melon with that?” Te laat komen of je bord niet leegeten was geen optie bij deze dame, maar ze zorgde er dan ook voor dat het ons aan niets ontbrak.

Nee, het is niet moeilijk om te begrijpen waarom Adrian “Ady” Nash en zijn vrouw Jo zo’n 7 jaar geleden besloten om zich hier te vestigen. Engelsman Ady is de eigenaar van Rivierabike, en begeleidt en shuttelt onder die naam mountainbikers door de bergen rondom Molini. Negen maanden per jaar is hij bijna dagelijks op de fiets te vinden, en hij is nog lang niet uitgekeken op de charme van het slechts 750 inwoners tellende bergdorp.

Zo vriendelijk als het gebied is voor de mens, zo onverbiddelijk is het echter voor het materiaal. Een Engels blad noemde het al eens een “mean old place for a bike”. Op onze dag van aankomst hebben we onze fietsen op het gemak uitgepakt en opgebouwd. Ook al beschikt Rivierabike over voortreffelijk huurmateriaal, er gaat toch niets boven je eigen fiets. Terwijl we onze trouwe beestjes nog even van een lik vet voorzagen, viel al direct op dat Ady en Richard, een andere guide van Rivierabike, wel erg rigoureus aan hun fietsen sleutelden. Er kwam onder andere een hamer en een slijptol aan te pas om een euvel aan de achterrem te verhelpen, en toen wij ’s avonds richting diner gingen werd er nog een voorvork gestript. 24 uur later stonden we weer in de werkplaats van Rivierabike, nu om onze eigen machines te verplegen. Lagers, banden, vering en derailleurs, alles kan kapot. Het mag een wonder heten dat ik met mijn relatief lichte banden – de anderen reden met zware downhillrubbers – de schade tot slechts 3 snakebites wist te beperken.

 

Minstens zo noemenswaardig is het reisgezelschap. Mijn reisgenoot Jeroen heeft met 4 bevriende Engelse rijders, die hij vorig jaar in Schotland had getroffen, afgesproken om deze week samen te rijden. Ian, James, Matt en Neil waren al eens hier geweest en konden het gebied warm aanbevelen. En zoals het Engelsen betaamd, zorgen ze voor een flinke dosis humor. De hilarische verhalen over valpartijen – waarbij onder andere iemand in een boomtop belandt – zijn eindeloos, en op de pauzedag wordt er bij een frisse duik in een ware berglagune volop tijd gemaakt voor een Bounty-fotoshoot.

Voor twee dagen worden we vergezeld door Guy en Thomas, twee Noorse downhillers die samen op roadtrip zijn door Europa. De een heeft Nederlandse roots en studeert in Noorwegen, de ander werkt op een booreiland in de Noordzee. Hoewel we allemaal ons mannetje staan in het extreme terrein rondom Molini, staan we toch versteld van wat deze mannen op hun downhillmachines doen. Waar wij stapvoets over de rotsen naar beneden rollen, lossen zij alles op met snelheid. Het lijkt hier en daar wat slordig en out-of-control, maar de twee zijn bergaf onnavolgbaar. Constant onderweg op de grenzen van grip, controle en veiligheid.

Aan inspiratie ontbrak het dus niet op deze trip, en dan heb ik het nog nauwelijks gehad over de trails. Ruw, hard, steil, stoffig, technisch, uitdagend, soms weer flowy… De singletrails die we hebben gereden rondom Molini di Triora waren zeer divers en laten zich moeilijk beschrijven. Alleen al vanwege het enorme aantal kilometers dat we dagelijks aflegden. Wanneer we ’s avonds bij het diner nog eens de hoogtepunten van die dag bespraken, was het moeilijk voor te stellen dat we zoveel op één dag hadden beleefd… Misschien is het dan ook niet een tekort, maar juist een overdaad aan inspiratie en indrukken die mijn writers block heeft veroorzaakt. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog.


Informatie Ligurische Alpen & Rivierabike

Molini di Triora ligt op 25 km van de kustplaats Taggia di Arma, aan de Italiaanse Riviera. Het is een rustig bergdorpje dat regionaal bekend staat als de laatste plek in Europa waar heksen op de brandstapel ter dood werden gebracht. De bergen rondom Molini reiken tot zo’n 2000 meter hoogte, en de streek grenst in het westen aan Frankrijk.

 

 

Deel dit artikel
Tags bij dit artikel