Hoe steil kun je afdalen?
Met de video “Rough AF3” zorgde freerider Jordie Lunn voor nogal wat opschudding dit najaar. En terecht: hij wist met deze eenmansactie de grenzen van de mountainbikesport op te rekken. Onder andere door langs een boom omlaag te rollen…
Om te beginnen: Elke seconde van deze video is adembenemend. Of het nu de Nothing op een drop van 10+ meter is, of de corked 720 op een onmogelijk kleine schans, Lunn laat zien dat freeride leeft en zich blijft ontwikkelen. Maar elke mountainbiker zal klamme handen krijgen bij de blik in de diepte, en het moment dat Jordie de verticale boomstam af rijdt.
Fascinerend zo’n actie, helemaal in een absurde setting zoals deze. Op de vraag hoe steil je kunt afdalen levert Lunn het onomstotelijke antwoord: verticaal, 90 graden, loodrecht op de bodem, linea recta van boven naar beneden. De northshore-planken bieden weliswaar een wat breder pad, maar doen niets af aan de helingshoek (al zou je uit sommige beelden kunnen opmaken dat de boom in kwestie enkele graden achteroverleunt).
Hoe het mogelijk is om zo steil af te dalen? Simpele natuurkunde kan dit verklaren. Zolang een fiets(er) geen weerstand ondervindt ten opzichte van de ondergrond (door bijvoorbeeld remmen of obstakels), kun je probleemloos vooruit rollen. Onder een hoek van 90 graden raken je wielen weliswaar amper de ondergrond en maak je in feite een vrije val, maar zolang er geen sprake van weerstand met de ondergrond is kun je prima op de fiets blijven rijden. Eigenlijk zelfs bij een steilere situatie zoals een overhang, al kom je dan onherroepelijk van de grond en kun je niet meer van rijden spreken.
Wel is essentieel dat de overgang van verticaal naar horizontaal zeer geleidelijk is. Alleen dan kan de bewegingsrichting van de fiets op de juiste manier worden omgezet. Is deze overgang te abrupt, of is het lichaamszwaartepunt van de rijder te ver van de ondergrond gepositioneerd, dan zal de fiets te veel weerstand ondervinden en maakt de rijder een buiteling over het stuur. In het geval van Jordie Lunn’s extreme drop-in is de overgang mooi geleidelijk, wat de sleutel is om deze actie te doen slagen.
Uit dit videosegment blijkt bovendien dat ook de overgang naar het steilste deel uiterst geleidelijk moet zijn en gecontroleerd door de rijder moet worden ingeleid. Wat je namelijk in de video ziet is dat Lunn’s achterwiel loskomt van de grond, en hij in deze (uiterst benarde) houding het volledige verticale stuk omlaag rijdt, totdat zijn voorwiel de kromming onderaan de northshore-constructie bereikt. Hieruit valt op te maken hoe belangrijk het is om een voor- of achterwaartse rotatie van de fiets gecontroleerd te laten gebeuren. Gelukkig weet Jordie de rotatie te beperken, en kan hij met dit segment aantonen dat verticaal afdalen geen utopie is.
Dus: afdalen kun je tot een hellingshoek van 90 graden, mits de afdaling met maximale fietsbeheersing wordt ingezet en de overgang van verticaal naar horizontaal geleidelijk verloopt. En draag altijd bescherming als je je eigen grenzen gaat verleggen, laat staan wanneer je zelf een boom te lijf wilt gaan…
